این بشقاب نمونه‌ای از مجلل‌ترین و مرغوب‌ترین سرامیک‌های ایرانی در سده‌های میانی است. به احتمال زیاد سازنده هنرمند ایرانی در طراحی و ساخت این اثر از بشقاب‌های گران قیمت نقره‌ای الگوبرداری کرده است. جنس این بشقاب از سفال آمیخته با ترکیبات سیلیسی همچون کوارتز است، این ترکیب به سازنده امکان ساخت ظروف ظریف و دقیق‌تر و در عین حال مستحکمی را می‌داده است. سطح بشقاب با لعاب مات پوشانده شده تا بر سطح یکنواخت آن طرح مورد نظر به خوبی نقش شود. برای رنگ آمیزی این بشقاب از ترکیب فلزهای مس و نقره استفاده گردیده، تکنیکی بسیار پیشرفته و پیچیده که زیبایی و درخش بی‌نظیری به اثر می‌بخشیده است.
در این دوره سرامیک سازی در بسیاری از نقاط ایران از شهر‌ها تا روستا‌ها و در هر نقطه‌ای که بازارچه یا کاروان سرایی کوچک ساخته شده بود رواج داشت. اما این تکنیک و ساخت ظروف با این دقت و زیبایی تنها در کارگاه‌هایی ویژه در مناطق مرکزی ایران و به خصوص در شهر کاشان و در انحصار هنرمندانی خاص و یا گروه‌هایی کم شمار قرار داشت. این ظروف به عنوان کالاهایی گرانبها به فروش رفته و حتی مسیری طولانی تا مصر را طی می‌کردند.
این ظرف زیبا که با نقوش و نوشته‌های ایرانی هنرمندانه تزئین شده است در گرگان یافت شده و پیشینه‌ای نزدیک به هشتصد سال دارد. این اثر با توجه به پیشینه طولانی خود از سلامت کاملی برخوردار است و به نظر می‌رسد به یک تاجر تعلق داشته که در هنگام حمله مغول جهت حذف سرمایه خود آن‌ها در خاک دفن کرده است.
این اثر امروزه در موزه ویکتوریا و آلبرت انگلستان نگهداری می‌شود.
منبع
گندی شاپور 